Dierbare deken met meer emotie

Een blijvende herinnering aan mijn vader

'Zijn kleding houden we apart. Ik wil namelijk ook zo'n deken voor op mijn bed '

Mijn moeder. Ze komt regelmatig even langs en ziet dan altijd een glimp van een memorydeken waar ik aan werk. Een aantal jaren geleden begreep ze er niets van.

"Wat doen mensen dan met zo'n deken?"

Ik vertelde haar wat ik vaak terug hoor. Dat het een stukje troost biedt, rust. Dat een memorydeken een verzameling van dierbare herinneringen is.

Mijn moeder is nog een beetje van de oude stempel

Vroeger stopte je emoties en gedachten weg. Je had het er niet meer over. Heel misschien een foto op het dressoir, maar dat was het dan.

Je verwerkte verdriet op momenten dat niemand anders het zag. Maar door de dekens die ze steeds voorbij zag komen, begon ze te wennen aan het idee. 

Precies vijf maanden geleden verloor ik mijn vader

Hij was al een tijd ziek, woonde in een verzorgingstehuis en de kwaliteit van leven werd steeds een beetje minder. Ik ging regelmatig op bezoek. Tijdens mijn laatste bezoek vertelde ik dat ik een paar dagen naar de bergen ging. De plek waar we vroeger als gezin regelmatig naartoe gingen. 

Zijn ogen lichtten even op. Als het over bergen en sneeuw ging werd hij helemaal blij.

We gingen, wandelden door Alpenweides en 's avonds gebeurde er iets heel bijzonders. Een laatste zonnestraal als enorme lichtbundel achter onze favoriete berg. Ik had het nog nooit zo gezien.

Vlak daarna sprak ik mijn moeder, het ging niet goed met hem. Nog geen half uur later waren we weer op weg naar huis. En gelukkig net op tijd...

Bij het opruimen van zijn kamer, gaf mijn moeder aan dat ze ook een memorydeken wilde. Dus toch...

De afgelopen weken heb ik daar voor haar aan gewerkt.

Op het afgesproken moment kwam ze de kleding van mijn papa brengen. Spannend voor allebei.

Voor haar om de lege kast achter te laten. Voor mij omdat ik opeens allemaal herkenbare kleding na maanden zag. Zij had slecht geslapen, was nerveus. En ik durfde niet direct te beginnen, terwijl het niet de eerste deken is die ik zou maken.

Er gebeurde ook opeens van alles...

Ik ben best nuchter, maar ook gevoelig. Is dat nou toeval of...?

In de aanloop gebeurde er in een week tijd veel dingen die ik niet kon verklaren. Ik ben echt niet bijgelovig, maar dit was allemaal té toevallig.

Zo kwam ik erachter dat mijn buurman in zijn jonge kinderjaren - aan de andere kant van het land - bij mijn vader om de hoek woonde.

Kwam ik in contact met een klant die naast het ouderlijk huis van mijn vader woont.

Verscheen de eerste kerstkaart, een fotokaart uit de Alpen met 'zijn' witbesneeuwde berg.

En vond ik opeens een snoeppapiertje op mijn 'rondje hondje', terwijl deze niet meer te koop zijn (mijn vader at ze de hele dag en liet overal die papiertjes slingeren).

Bij het knippen van de eerste lapjes hoorde ik steeds zijn stem in mijn hoofd, alsof hij mij aanmoedigde.

Die eerste waren het meest lastig, daarna ging het beter. Het zware gevoel verdween, het werd steeds leuker om te doen.

Intussen kwam mijn moeder regelmatig kijken. Niet tijdens het knippen, dat vond ze te pijnlijk. Maar daarna wilde ze niets van het proces missen.

Samen gingen we op zoek naar stof en lieten we labels maken met zijn sierlijke handtekening. De foto's die ik haar stuurde heeft ze keer op keer bekeken (voor jou deel ik ze hieronder).

Zo groeide dit familieproject

De deken werd stap voor stap een beetje mooier. Eerst de lapjes, daarna stroken, voorkant, strijken, lagen spelden, doorstikken, de rand maken... Tot een dierbare bedloper.

Een paar bijpassende kussens volgen op een later moment.

Zelf vond ik het confronterend om het daar in 'zijn' omgeving te zien liggen, maar zij vind het heel fijn dat hij er weer toe doet. Weer thuis is. Het geeft haar veel rust en het voelt fijn om al die bekende flarden aan mooie momenten in één oogopslag te zien.

Zelf gaf ze regelmatig aan dat ze dit zelf nooit zo had kunnen maken (terwijl ze vroeger de mooiste dingen op de naaimachine maakte en ik het vak van haar heb geleerd). Ze is er blij mee...

Ps. Overweeg je ook om zelf een memorydeken te maken van dierbare kleding? In de Masterclass  'Maak Zelf Jouw Unieke Memorydeken' leg ik je sta-voor-stap uit hoe dat het beste kan doen